Temat chorób otępiennych jest ważnym problemem społecznym. Dziś w naszym kraju ponad 500 tysięcy osób żyje z otępieniem, w tym 300 tysięcy z chorobą Alzheimera, prognozy wskazują, że za 25 lat będzie ich dwa razy więcej. Problem dotyczy przede wszystkim osób starszych, w wieku powyżej 60-65 lat; im człowiek starszy, tym większe jest ryzyko pojawienia się objawów otępienia. Szacuje się, że wśród osób najstarszych, po 80 roku życia, co piąta osoba ma objawy demencji.
Zmiany zachowania osób z pierwszymi objawami otępienia często lekceważone, tłumaczone podeszłym wiekiem, pozostają bez diagnozy i leczenia. Choroba otępienna może trwać kilkanaście lat, a bliscy często nie potrafią pomóc, bo brak im podstawowej wiedzy o objawach, postępowaniu choroby, miejscach gdzie można otrzymać pomoc i potrzebne informacje. Osoby żyjące z chorobą otępienną potrzebują być traktowane jak równoprawni współobywatele, którzy chcą być aktywni, zaangażowani, potrzebni i obdarzeni szacunkiem. Ich zachowania i umiejętności mogą się różnić w zależności od wieku lub stopnia zaawansowania choroby, ale zawsze potrzebują i mają prawo do życia w przyjaznym, życzliwym dla nich środowisku, w którym czują się bezpiecznie i mogą liczyć na pomoc innych. Żeby stworzyć im takie warunki, konieczna jest edukacja społeczna i wielosektorowa współpraca samorządu lokalnego, służby zdrowia, organizacji społecznych, opiekunów zawodowych i rodzinnych.